Patricia Pearson istražuje fenomen “tranzicije” i iskustva onih koji su se vratili iz mrtvih
Patricia Pearson, novinarka i autorica knjige “Otvaranje nebeskih vrata: Istraživanje priča o životu, smrti i onome što dolazi nakon”, u svom istraživačkom radu bavi se temom “tranzicije”, odnosno procesom prelaženja sa života na smrt i onoga što se događa nakon toga. Njeno istraživanje proizilazi iz osobnog iskustva, jer je u periodu od samo devet tjedana izgubila i sestru i oca. Ovaj gubitak naveo ju je da se posveti dubljem razumevanju fenomena smrti i onoga što se događa s ljudima koji su na samrti, kao i onih koji su doživeli kliničku smrt i kasnije se vratili u život.
Jedan od ključnih uvida koje je otkrila kroz svoje istraživanje je da ljudi često znaju kada im je poslednji trenutak blizu. Pearson se fokusira na period od 72 sata pre smrti, kada počinje da se dešava nešto značajno – ljudi, prema njenim saznanjima, govore o svom nadolazećem putovanju, koristeći metafore i simboliku. Ponekad izgovaraju reči koje zvuče kao da pripremaju fizičko putovanje – neki traže cipele, drugi spominju avionske karte, a neki jednostavno kažu da žele “ići kući”, iako su već fizički prisutni kod kuće. Ovaj fenomen, kako Pearson ističe, može biti ključan u razumevanju ljudskog iskustva u poslednjim trenucima života.
Ona opisuje kako je i njena sestra, koja je bolovala od raka dojke, na samrti stalno ponavljala: “Ne znam kako da odem”. Nije samo to izgovarala, već je spominjala “nesretne stjuardese”, što su reči koje mogu delovati zbunjujuće, ali koje Pearson vidi kao simboličke reference na njen prelazak prema drugoj strani. Ovaj oblik govora nije bio jedinstven za njenu sestru, već je, kako se pokazalo, uobičajen za mnoge ljude u terminalnim fazama bolesti.
U svom istraživanju, Pearson se oslonila na intervjue sa stručnjacima i svedočanstvima pacijenata, među kojima je i medicinska sestra Maggie Kalanan. Kalanan je radila u Centru za palijativno zbrinjavanje u Virginiji, gde je imala priliku da iz prve ruke bude svedok iskustava pacijenata koji su doživeli duboke trenutke pred smrt. Jedan pacijent s rakom gušterače je postavio pitanje koje je ostavilo dubok utisak na medicinsko osoblje, a to pitanje je imalo veze sa idejom “tranzicije” ili prelaskom na drugi svet.
Zanimljivo je to da, prema svedočenju ljudi koji su se vratili iz mrtvih, njihova iskustva često uključuju izuzetne percepcije i doživljaje koje ne možemo lako objasniti u konvencionalnim okvirima. Mnogi govore o susretima sa voljenim osobama koje su već preminule, osvajanju unutrašnjeg mira i doživljaju svetlosti, što podržava ideju da smrt nije nužno kraj, već prelaz na neko drugo stanje postojanja.
Pearson istražuje duboko filozofske i duhovne aspekte smrti, ističući da smrt nije samo fizički trenutak. Ona sugeriše da tranzicija, odnosno prelazak iz života u smrt, predstavlja unutrašnje putovanje koje je bogato simbolikom i dubokim emocionalnim značenjem za onoga ko se nalazi na samrti, kao i za njihove bližnje. Prema njenim saznanjima, ovi procesi nisu samo neizbežni i prirodni, već mogu biti i izuzetno spiritualni i povezani sa nečim što je veće od nas samih.
Zaključno, Pearsonova upozorava da je istraživanje smrti i procesa tranzicije važno, jer nas može učiniti svestanija našeg vlastitog postojanja i omogućiti nam da bolje razumemo kako smrt može biti prirodan i duhovno bogat deo ljudskog života.
